Metoda horyzontalnych przewiertów sterowanych (HDD) jest obecnie najczęściej stosowaną bezwykopową metodą instalacji nowych rurociągów. Przewidziana jest do budowy głównie rurociągów z polietylenu. Stosuje się ją powszechnie podczas przekraczania instalacją rzek, torowisk, dróg lub terenów uniemożliwiających prowadzenie prac w wykopach.

Coraz częściej jest też wybierana jako korzystniejsza pod względem ekonomicznym w przypadku budowy wodociągu czy kanalizacji tłocznej w jezdni lub chodniku. Odbudowy nawierzchni wymagają niewielkie tylko odcinki, które pełnią rolę komór startowych i końcowych.

Taki rodzaj prowadzonych prac zmniejsza do minimum problemy związane z utrudnieniami w ruchu samochodowym.
Proces przewiertu składa się z trzech głównych etapów. W pierwszym etapie wykonuje się przewiert pilotowy, podczas którego ustala się położenie późniejszego rurociągu. Dzięki możliwości sterowania głowicą możemy uniknąć kolizji z istniejącymi instalacjami oraz prowadzić przewiert na dużej głębokości.
Po wykonaniu przewiertu pilotowego następuje etap poszerzania otworu. Trzeci etap następuje po odpowiednim powiększeniu i oczyszczeniu otworu. Polega na wciągnięciu rury za poszerzaczem.

W trakcie prowadzenia prac wiertniczych do narzędzi jest tłoczony przez żerdzie płyn wiertniczy o odpowiedniej konsystencji (bentonit). Ma on za zadanie m. in. wynosić zwiercony grunt na powierzchnię.

 

 

Każdy projekt rozpoczyna się wierceniem otworu o średnicy od kilku do kilkunastu cali z punktu wejścia do punktu wyjścia. To najistotniejsza faza, determinująca ostateczne położenie rurociągu. Próbki gruntu pobrane przed wierceniem wskazują na odpowiednią technologię wiercenia. W formacjach miękkich
otwór wykonywany jest według założonej trajektorii techniką wypłukiwania, urabiania strumieniem płuczki. Formacje zwięzłe, o dużej wytrzymałości mechanicznej,
w ekonomicznie uzasadniony sposób przewierca się przy użyciu silnika wgłębnego ze świdrem trójgryzowym. Wykorzystanie silnika wgłębnego ze świdrem wymaga zapewnienia parametrów hydraulicznych zgodnych z jego charakterystyką.
Wykonanie założonego profilu możliwe jest dzięki krzywemu łącznikowi umieszczonemu za narzędziem urabiającym skałę.
Asymetria dolnej części przewodu może polegać na też na umieszczeniu dyszy kierunkowej odchylającej strugę płynu od osi wyznaczonej przez przewód wiertniczy. Postęp wiercenia jest monitorowany przez specjalne systemy pomiarowe. Sonda mierząca w sposób ciągły parametry wiercenia kierunkowego (inklinację, azymut, orientację czoła narzędzia) umieszczona jest blisko narzędzia wiercącego w rurach płuczkowych wykonanych z niemagnetycznych stopów.
Pomiary aktualnego położenia sondy zapisywane są i analizowane nie rzadziej niż co odcinek odpowiadający długości rury płuczkowej.
Transmisja sygnału z sondy do interfejsu odbywa się sukcesywnie wydłużanymanym kablem umieszczonym w przewodzi wiertniczym. Komputer jest wykorzystywany do
interpretacji oraz graficznego obrazowania danych. Aktualna pozycja narzędzia jest porównywana z pozycją przyjętą w projekcie. Ewentualne korekty dokonywane są
dzięki ekscentrycznej budowie dolnego zestawu przewodu. Nowoczesne systemy kontroli trajektorii zapewniają precyzyjną realizację założeń projektowych.
Alternatywna metoda detekcji bazuje na punktowych pomiarach głębokości i inklinacji. Lokalizacja sondy dokonywana jest z powierzchni terenu, a dokładność i zasięg takiej metody detekcji są ograniczone.

 

Otwór powinien zostać poszerzony do średnicy od 30 do 60 % większej od zewnętrznej średnicy rury za pomocą narzędzia dobranego do faktycznych warunków geologicznych, przesuwanego obrotowo od punktu wyjścia w stronę urządzenia wiertniczego. Żerdzie wiertnicze dokręcane są sukcesywnie po stronie
punktu wyjścia. Daje na to gwarancję utrzymania właściwej trajektorii otworu.
Wielkość poszerzenia i ilość marszy wiertniczych determinowana jest długością przewiertu, warunkami geologicznymi, parametrami wytrzymałościowymi rury, promieniami krzywizny otworu.
Operacja poszerzania i oczyszczania otworu prowadzona jest do momentu uzyskania adekwatnego marginesu bezpieczeństwa
dla zainstalowania pod ziemią rurociągu. Większość projektów zakłada wstępne poszerzenie otworu przed rozpoczęciem procesu instalacji. W wypadku długich instalacji wielkośrednicowych wykonywane są dodatkowe marsze sprawdzające stan techniczny otworu.
Płuczka wiertnicza o wymaganych parametrach reologicznych pompowana jest w objętości gwarantującej wyniesienie urobku i stabilności ściany
otworu. Postęp powinien być korelowany z wydatkiem pompy płuczkowej, dopuszczalnym momentem obrotowym i siłą uciągu urządzenia.